Ο ποιητής Ντάνιελ Ροντρίγκεθ Μόγια (Γρανάδα,1976) είναι μία από τις πιο ξεχωριστές νέες φωνές της ισπανικής ποίησης. Ο Μεξικάνος συγγραφέας και κάτοχος Βραβείου Θερβάντες Χοσέ Εμίλιο Πατσέκο τον χαρακτήρισε ως «παράδειγμια μιας διατλαντικής ποίησης που είχε να φανεί εδώ και έναν αιώνα, από την εποχή του μοντερνισμού.»

Υπερασπιστής μιας ποίησης που στοχεύει στην σαφήνεια και την λιτότητα δίχως να παραμελεί την γλώσσα και την λογοτεχνική σχολαστικότητα, είναι ένας εκ των εκπροσώπων του κινήματος της ποίησης Poesía ante la incertidumbre, που συγκεντρώνει Ισπανούς και Λατινοαμερικάνους ποιητές.

Το πιο πρόσφατο βιβλίο του κυκλοφορεί με τον τίτλο Las cosas que se dicen en voz baja (Visor,2013)

 

Βρετανική  συνέπεια

 

Είναι ο ίδιος εκείνος χρόνος

που επιπλέει σ’ ένα ρολόι

που μια μέρα φυλάχτηκε σε τσέπη

και υπαγόρευσε τις ώρες στους δρόμους του Λονδίνου,

η γρηγοράδα ενός αιώνα

με τραύματα πολέμου, σχεδόν άπνοα,

συλλεκτικό ρολόι και δείκτες σταματημένοι,

έκθεμα σε μουσείο της παλιάς Λευκωσίας,

είναι ο ίδιος εκείνος χρόνος

με τις ώρες που αποδρούν

αργά σαν τους ερωδιούς

πάνω στα νερά του Σολεντινάμε;

 

Το βράδυ πέφτει στη λίμνη

και στο υδρόβιο προφίλ του

οι μέρες είναι σαν τα λυχνάρια.

Η βαρύτητα του κόσμου

δεν είναι εδώ παρά

η απόδραση ενός κάιμαν προς τα ριζοφόρα.

 

Είναι ο ίδιος εκείνος χρόνος σταματημένος στη Λευκωσία,

έκθεμα σε μουσείο

όπως τα μάτια ενός παιδιού όταν κοιτάει πώς σπάει

η νύχτα του νησιού με χιλιάδες πυγολαμπίδες

και σκέφτεται το μέλλον, κι ύστερα πάει για ύπνο;

 

(Μετάφραση Δέσποινα Πυρκεττή)

 

Και να ξυπνάς τρομαγμένος,
μετά από ‘να όνειρο που δεν σου ανήκει,
μετά από μιαν άπιαστη ελπίδα,
από τη μιαν υπόσχεση στην άλλη, ανεκπλήρωτη ακόμα.

Και να διαπιστώνεις
ότι όπως και στο παρελθόν, τίποτα δεν είναι δικό σου
κι ούτε του μέλλοντος επίσης
τίποτα στα χέρια σου θα μείνει.

 

 

 

Επιγραφή στον τάφο του άγνωστου ποιητή / Epitafio de la tumba del poeta desconocido

 

Ποτέ δεν έσωσε την πατρίδα του.

Μήτε από ηρωισμό

            για εκείνη έδωσε τη ζωή του.

Κάτω από τούτη τη γη κείται,

ίσως μερικά μέτρα πιο νότια,

ένας άνθρωπος κατατρεγμένος

            από τα φαντάσματα του εαυτού του.

 

 

μετάφραση: Στάθης Ιντζές

 

 

 

 

 

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ /CORRESPONDENCIAS

 

 

 

Δεν είναι εύκολο να διαλέξεις το όνομα των πραγμάτων.

 

Λέω βιβλίο, ρολόι ή λεξικό

 

κι ακούω τον ήχο του καθώς επαναλαμβάνεται

 

κάθε φορά πιο παράξενο.

 

 

 

Αν κάποιος πει ομίχλη με φωνή σοβαρή

 

υπάρχουν φορές που μου ακούγεται

 

σα να ήταν αγκαλιά.

 

 

 

Λέω μακριά και νιώθω πως η θάλασσα

 

ξεχειλίζει σ’ έναν πίνακα.

 

 

 

Χειμώνας κι ένα αεροπλάνο

 

είναι ο καπνός που χωρίζει τον ουρανό σε δύο μισά

 

ποτέ ακριβώς τα ίδια.

 

Λέω μολύβι, χαρτί,

 

και δεν σταματά η βροχή για πέντε μέρες

 

πάνω στη μεταλλική στέγη των σπιτιών χωρίς ιδιοκτήτη.

 

Καθαρό νερό που εισβάλλει σε δωμάτια

 

κι αφήνει τους δρόμους σαν φλέβες ανοιχτές.

 

 

 

Αλλά αν εσύ προφέρεις ημερολόγιο,

 

οι μέρες μετατρέπονται σε άγραφες επιστολές,

 

σε γαλάζιες πόλεις,

 

σε λέξεις που καταλαβαίνω.

 

 

 

 

 

 

 

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ, ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ / LAS PALABRAS, A VECES

 

 

 

Οι λέξεις, κάποιες φορές, γίνονται ιδιότροπες,

 

μετατρέπουν μια ιδέα στο αντίθετό της.

 

 

 

Κάποιος γράφει πατρίδα χωρίς να σκέφτεται σημαίες

 

και μια μέρα τα βουνά κι οι πεδιάδες που πατά,

 

η γη που σκεπάζει τον ύπνο των νεκρών,

 

τα χέρια που καλλιεργούν το πρωινό,

 

μετατρέπονται σε σκοινιά,

 

σε φωνές πυρπολημένες,

 

σε καπνό και στάχτη.

 

 

 

Κάποιος διαβάζει ελευθερία και υψώνει τοίχους,

 

σύνορα ανυπέρβλητα κι απαγορεύει

 

το πέρασμα σ’ ένα δρόμο

 

ή το γεμίζει τάφρους.

 

Χτίζει μια φυλακή με δεσμοφύλακες

 

και καίει καλού κακού μερικά βιβλία.

 

 

 

Οι λέξεις, κάποιες φορές, χάνονται, τις μεταμφιέζουν,

 

μας μπερδεύουν, αγνοούν το νόημά τους.

 

 

 

 

 

 

 

ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ / LO CONTRARIO DEL MAR

 

 

 

Το αντίθετο της θάλασσας είναι μια τυφλή γυναίκα

 

Benjamín Prado

 

 

 

Το αντίθετο της θάλασσας

 

είναι ένας άντρας ξαπλωμένος σ’ ένα αρχαίο ακρογιάλι

 

με τα χείλη μαβιά

 

και τα μάτια καρφωμένα

 

στο ξημέρωμα

 

των δρόμων χωρίς όνομα.

 

 

 

Το αντίθετο της μέρας και της ζωηράδας της,

 

του φωτός που διαστέλλει την κόρη των ματιών,

 

είναι να βρεις ένα καταφύγιο για να περάσεις τη νύχτα

 

και να φυτέψεις ηλιοτρόπια στον βάλτο.

 

 

 

Κάποια ίχνη βυθίζονται στην άμμο.

 

Οδηγούν στα όνειρα

 

του άντρα της παραλίας με τα μαβιά χείλη

 

που ήθελε να δει τη θάλασσα ώσπου να μείνει τυφλός

 

και διαισθάνθηκε ότι το μέλλον είναι ένα μαραμένο λουλούδι,

 

ένα λάστιχο που καίγεται στις διαδηλώσεις,

 

ένα βιβλίο με ποιήματα κατεστραμμένο στη λάσπη,

 

μια συνομιλία που έχει επαναληφθεί χίλιες φορές

 

για να φτάσουμε στην ίδια κατακλείδα.

 

 

 

 

 

 

μετάφραση: Dimitris Angelis

 

[Το έργο που κοσμεί τα ποιήματα είναι του Rubén Martín de Lucas.]